Odpowiedzialność dyscyplinarna sędziego. Komentarz do wyroku Sądu Najwyższego, sygn. SNO 17/2018
Komentarz do wyroku SN z dnia 16.04.2018 r., sygn. SNO 17/2
Słowa kluczowe:
odpowiedzialność dyscyplinarna, przewinienie służbowe, przewlekłość postępowania, społeczna szkodliwośćAbstrakt
Wypadek mniejszej wagi jest postacią czynu o znamionach przewinienia dyscyplinarnegotypu podstawowego, charakteryzującą się przewagą elementów łagodzących o charakterzeprzedmiotowo-podmiotowym nad negatywnymi. O uznaniu przewinienia służbowego, polegającego na rażącej i oczywistej obrazie przepisów prawa za wypadek mniejszej wagi, decyduje ocena jego społecznej szkodliwości, obniżonej w wyniku uwzględnienia określonych okoliczności charakteryzujących stronę przedmiotową i podmiotową czynu, ale nie do granic znikomości.Sędzia odpowiada dyscyplinarnie za przewinienia służbowe, w tym za oczywistą i rażącą obrazę przepisów prawa i uchybienia godności pełnionego urzędu. Wyróżnienie norm aksjologicznych i etycznych pozwala na stawianie pewnych granic dla weryfikowania postępowań w sprawach dotyczących zachowań sprzecznych z zasadami deontologii zawodowej, powagą urzędu lub czynów uderzających w prestiż zawodu. Istotnym problemem dla praktyki wdrażania zawodowych standardów jest zachowanie dostatecznej proporcji między zastosowanymi środkami a skalą przewinienia służbowego. Przedstawiony materiał wpisuje się w niniejszą problematykę. Sąd Najwyższy w trybie rozstrzygnięcia reformatoryjnego odstąpił od wymierzenia obwinionemu sędziemu kary dyscyplinarnej, zastrzegając jednocześnie, że ma ono charakter wychowawczy, ponieważ stanowi poważną przestrogę na przyszłość.
Bibliografia
Adamiak B., Borkowski J., Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2012.
Bodio J., „Nieskazitelność charakteru” jako kwalifikacja zawodowa sędziego (wpływająca na jego wizerunek), „Kwartalnik Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury” 2013, nr 4.
Bogucka I., Skuczyński P., Sykuna S., [w:] Etyka urzędnicza i etyka służby publicznej, red. R. Hauser, Warszawa 2016.
Borkowski G., Nieskazitelność charakteru a powołanie do wykonywania zawodów prawniczych, [w:] Etyka zawodów prawniczych w praktyce. Wzajemne relacje i oczekiwania, red. G. Borkowski, Lublin 2012.
Czarnecki P., Postępowanie dyscyplinarne wobec osób wykonujących prawnicze zawody zaufania publicznego, Warszawa 2013.
Ereciński T., Gudowski J., Iwulski J., [w:] Prawo o ustroju sądów powszechnych. Komentarz, red. J. Gudowski, Warszawa 2009.
Fingas M., Orzekanie reformatoryjne w instancji odwoławczej w polskim procesie karnym, Warszawa 2016.
Gonera K., [w:] Etyka zawodów prawniczych w praktyce. Wzajemne relacje i oczekiwania, red. G. Borkowski, Lublin 2012.
Kaczmarek P., Tożsamość prawnika jako wykonawcy roli zawodowej, Warszawa 2014.
Kulesza C., Niegierewicz A., Urbaniak-Mastalerz I., Rzetelność postępowania odwoławczego w świetle badań aktowych, „Przegląd Prawno-Ekonomiczny” 2017, nr 39.
Laskowski M., Uchybienie godności urzędu sędziego jako podstawa odpowiedzialności dyscyplinarnej, Warszawa 2019.
Peyrefitte A., Wymiar sprawiedliwości: między ideałem a rzeczywistością, Warszawa 1987.
Skorupka J., O sprawiedliwości procesu karnego, Warszawa 2013.
Skuczyński P., Granice odpowiedzialności dyscyplinarnej, [w:] Odpowiedzialność dyscyplinarna, red. P. Skuczyński, P. Zawadzki, Warszawa 2008.
Stefanicki R., Skarga na przewlekłość postępowania sądowego z perspektywy standardów konstytucyjnego prawa do sądu, „Przegląd Sejmowy” 2016, nr 3.
Zieliński M., Wykładnia prawa. Zasady – reguły – wskazówki, Warszawa 2002.
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Prawa autorskie (c) 2021 Robert Stefanicki
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
