Dyrektywa NIS 2 a cyberbezpieczeństwo administracji publicznej

Abstrakt

Artykuł poświęcony jest problematyce cyberbezpieczeństwa administracji publicznej. Celem jest scharakteryzowanie działań podejmowanych przez podmioty administracji publicznej w zakresie zapewnienia cyberbezpieczeństwa usług świadczonych w sektorze publicznym. Nie ulega wątpliwości, że zwiększenie odporności sektora administracji publicznej na cyberzagrożenia stanowi kluczowy element efektywności i skuteczności realizacji zadań publicznych. Rozważania w przedmiotowym zakresie przeprowadzono, opierając się na przepisach obowiązującej ustawy o krajowym systemie cyberbezpieczeństwa oraz dyrektywy NIS 2, na podstawie której podmioty administracji publicznej uznano za tzw. podmioty kluczowe dla utrzymania krytycznej działalności społecznej lub gospodarczej. W związku z wprowadzeniem przedmiotowej dyrektywy niezbędna stała się nowelizacja ustawy o krajowym systemie cyberbezpieczeństwa. Przedmiotem artykułu jest przedstawienie i ocena aktualnych regulacji prawnych dotyczących cyberbezpieczeństwa administracji publicznej oraz wskazanie zasadności zmian wprowadzonych na podstawie dyrektywy NIS 2. Analiza tematu pozwoli odpowiedzieć na pytania, czy dyrektywa NIS 2 zapewni wprowadzenie jednolitych środków mających na celu osiągnięcie wysokiego wspólnego poziomu cyberbezpieczeństwa w całej Unii oraz jakie kwestie powinna uwzględniać polityka cyberbezpieczeństwa administracji publicznej. Mając na uwadze powyższe, w artykule zostaną przedstawione możliwości zastosowania nowych technologii w administracji publicznej. Wyjaśnione zostaną również podstawowe pojęcia wprowadzone na mocy dyrektywy NIS 2. Autorka pracy zgadza się z aktualną polityką Unii Europejskiej, zgodnie z którą podmioty administracji publicznej uznano za tzw. podmioty kluczowe, tym samym popiera wskazanie skoordynowanych ram w zakresie cyberbezpieczeństwa administracji publicznej. W pracy wykorzystano metodę dogmatycznoprawną.